WC inzending help meh

De opdracht was dus dat je er een quote in moest verwerken. Al het gesproken, is gequote.

De duidelijk aanwezige geur van rook trok in ieders kleren. Voor de personen die geen kleren droegen, voor het naakte meisje in het midden van de cirkel, trok de geur in haar haren. Rook en duister waren overal. Op sommige plekken werd het duister doorkliefd. Op die plekken stonden kleine waxinelichtjes. Zij stonden verspreid over de grond en zorgden ervoor dat vreemde schaduwen dansten op ieders gezicht. De lichtjes hadden hetzelfde effect op de gezichten als wanneer je een zaklamp onder je kin hield. De hoofden werden vanonder verlicht en door de flakkerende vlammetjes, werden de hoofden nog mysterieuzer.
Het meisje zat op haar knieën en handen. Haar rug was gehold en daarop rustte een geopend boek. Het meisje diende als altaar, al had ze hier zelf geen enkel besef van. Wat voor de mannen en vrouwen rondom haar gold, gold ook voor het meisje. Alles om haar heen was als een waas. Ze had geen idee van wat er aan de hand was. De rook had samen met de vloeistoffen en pillen die zojuist waren geconsumeerd het gewenste effect gehad en haar in een vreemd soort trance gebracht. Ze voelde, maar ze wist niet wat ze voelde en waar ze het voelde. Ze wist dat ze bestond en dat ze was, maar wáár en wanneer, waren vragen die ze in geen mogelijkheid kon antwoorden. Beelden van de ruimte waar ze zich in bevond, wisselden zich af met beelden van een andere plek. De plek waar zij zich niet, maar toch ook wel bevond, leek een beeld uit een soort parallel universum. Ook daar was ze naakt en ook daar rustte er een boek op haar geholde rug, maar in tegenstelling tot waar ze nu omringd door mensen was, was ze daar volkomen alleen. De kaarsjes die in de ene ruimte brandden, brandden net zo fel in de andere ruimte.
Een van de weinige dingen die nog wel tot het meisje doordrongen, waren de woorden die telkens werden herhaald. Een reeks regels, die ook zij uit haar hoofd kende. Zonder het te beseffen, bewogen haar lippen synchroon met die van de anderen. Haar stembanden bewogen mee en zo mompelde ook zij de woorden.
'Vijf: Kom als een oogster, want zo zul je zaaien,' hoorde ze zichzelf spreken. Automatisch sprak ze verder. Het was alsof ze de zinnen had geleerd, zoals ze dat vroeger had gedaan met tafels. Dat was niet het geval. In feite had ze de woorden nog nooit eerder gehoord.
'Zes: Houd nooit zoveel van iets, dat je het niet kan zien sterven.'
Ze dacht niet na bij wat ze zei. Ze bewoog haar lippen en de woorden stroomden uit haar mond als een vloeistof die niet te stoppen was. Haar mond bewoog voort terwijl ze haar ogen voorzichtig opende.
'Acht: Strijd altijd voor meer, want verovering is nooit af.' Dit keer hoorde ze niet alleen de mensen praten, maar zag ze het ook. Het was haast angstaanjagend hoe iedereen boven haar uit torende. Overal waar ze keek, zag ze mensen. De half belichte gezichten met gesloten ogen leken op haar af te komen. Hoe langer ze keek, hoe banger ze werd.
'Negen: En sterf liever dan je over te geven.' Ze voelde zich klein, nietig. Ze voelde zich een negatief middelpunt, waar iedereen om lachte. Feitelijk was ze ook een middelpunt, ze was belangrijk. Maar ze voelde zich niet belangrijk, ze voelde zich alleen. De lippen die bewogen leken niet meer synchroon te lopen met de tekst die ze spraken. Het was als een slecht gesynchroniseerde film, waarbij de tekst een seconde te laat bij het beeld was geplakt.
'Dertien: Hij die op de hoogste piramide van schedels staat, kan het verst zien.' Haar ogen schoten van links naar rechts. Telkens wanneer ze haar blik richtte op een persoon waar ze zojuist nog naar had gekeken, leek hij dichterbij te zijn. Het was alsof iedereen steeds weer een stuk naar voren boog. Het meisje kromp ineen.
'Twintig: Verwerp alle illusies en leugens, want die hinderen de sterken.' Ze drukte zich plat tegen de grond. Haar borsten raakten de koude stenen en een rilling schoot door haar ruggengraat. Ze huilde, ze gilde. Ze voelde hoe de mensen dichter rond haar kwamen staan en hoe ze haar haar zuurstof afnamen. Ze voelde hoe iedereen zich over haar heen boog en hoe ze de gewaden over haar lichaam streken en haar insloten. Het duister waar ze eerder geen problemen mee had gehad, werd haar nu fataal.
'Eenentwintig: Dat wat je niet doodt, maakt je sterker.' Het boek viel van haar rug en kwam terecht op de grond. Het was maar een doffe klap en er waren maar weinigen geweest die hem daadwerkelijk hadden kunnen horen maar toch was de ruimte opeens gehuld in stilte. Een ijzige stilte die niet werd doorbroken. Door niemand niet. Tot het meisje weer ging schreeuwen.
Ze schreeuwde niet meer omdat ze werd omringd door mensen, nee. Ze schreeuwde omdat ze pijn voelde. Niet zomaar pijn, maar intense pijn. Het waren haar ogen. Het waren haar ogen die de pijn ondergingen. Ze wist niet wat de pijn veroorzaakte, want ze kon het niet zien. Angstvallig hield ze haar ogen gesloten, terwijl haar armen om haar heen sloegen.
De mensen rondom haar konden wel zien wat het was. Het zwarte, vliegende geval werd gevreesd. Niet alleen voor waar hij mee bezig was, maar ook waar hij symbool voor stond. De raaf werd gebruikt in honderden mythen. In al deze verhalen stond hij voor dood, angst en kwaad. Niemand zag het als toeval dat deze raaf nu bezig was met het martelen van het naakte, hysterisch gillende meisje.
Ze stribbelde tegen tot ze te vermoeid was om nog met haar armen te bewegen. Ze huilde, in stilte tot ook dat niet meer mogelijk was. Ze lag op de grond, opgerold en roerloos terwijl ze voelde hoe het gevleugelde geval keer op keer op haar ogen afschoot. Het duurde niet lang voor ze niks meer kon zien. Kleur verdween en direct daarna verdween alles. De pijn bleef en terwijl de raaf de ruimte verliet met een bloederige bol in zijn snavel huilde het meisje zonder tranen.
Waar de raaf vandaan was gekomen, wist niemand. Waar hij naartoe ging net zo min. Misschien was de raaf er om kracht bij de woorden te zetten of misschien was hij er om precies het tegenovergestelde te doen. Het gezelschap van gedrogeerde mensen in lange gewaden was overtuigd van de eerste optie.
Dat wat je niet doodt, maakt je sterker.

(Rosa, je bent geniaal met je einde. (AA))

JA ik was zo creatief om dat he-le-maal zelf te bedenken. Ik heb het nog wat aangepast.