gSm WA inzending

Graag meningen, tips en alles en of 't wel duidelijk een gevecht is.

‘Als je een wens mocht doen, wat zou je dan wensen?’ De vraag galmde door zijn hoofd en hij kon de kleine, halfkale man weer voor zijn geest halen. De man had met een licht Frans accent gesproken en hem vriendelijk aangekeken over zijn brillenglazen. In eerste instantie had hij door willen lopen – het was immers een idiote vraag. Het was hem wel eens vaker gevraagd en elke keer gaf hij hetzelfde antwoord: ‘Een lekker wijf om de nacht mee te delen.’ Een simpel antwoord waar men genoegen mee nam, omdat het een typisch antwoord was wat hij kon geven. Het was immers algemeen bekend dat hij erg van het vrouwelijke geslacht hield.
Maar het was iets, iets in het gezicht van de man geweest dat hem had doen blijven staan, zij het wat ongemakkelijk. ‘Ik kan je stoutste droom waarmaken, jongeman,’ vervolgde het iele ventje. Normaal gesproken was hij bij die woorden absoluut doorgelopen – hij kon zijn stoutste dromen zelf wel vervullen, daar had hij geen halfkale Fransman voor nodig. Maar opnieuw was het die Fransman die hem tegen zijn gewone handelingen liet ingaan. Hij zag voor zich hoe hij knikte, ook al was het slechts een herinnering waar hij nu aan dacht.
‘Wat is het dat je wenst?’ Opnieuw hoorde hij zichzelf in zijn herinnering iets anders zeggen dan gewoon voor hem was. Het was die Fransman, die verrekte, kleine Fransman die hem anders deed doen dan gewoon was. ‘Ik wens mijn angst voor de dood te overwinnen.’
‘Uw wens is mijn bevel.’
Zijn ogen vlogen open, schoten heen en weer. Meer kon hij zich niet meer herinneren, hoe hard hij het ook probeerde. Hij had geen idee hoe lang hij daar nu over aan het piekeren was. Zijn wens was in vervulling gegaan, had de Fransman gezegd, maar hij merkte er weinig van. De plek waar hij zich bevond was voor hem onbekend, net zoals dat het voor hem onbekend was hoe hij er gekomen was. Het leek op een verlaten straat, want er knipperde een lantaarn en hij dacht het silhouet van een huis te herkennen. Het vreemde was, hoe ver hij ook liep, het huis kwam nooit dichterbij, net zoals dat de lantaarn nooit achter hem kwam te liggen. Daarom was hij gaan zitten, omdat hij niet wist wat hij anders moest doen.
Het was dat moment dat een plotselinge kilte bezit van hem nam, zijn lichaam binnen drong. Hij rilde en met zijn handen zette hij zich af, duwde zichzelf overeind, totdat hij weer stond en opnieuw gleden zijn ogen door de vreemde straat waar hij belandt was.
De lantaarn flikkerde en doofde toen. Nee, dat was het niet. Er was iets dat het licht verzwolg, maar het werkelijk doven deed het niet. De stilte was eveneens voorbij, besefte hij. Al die tijd – God mocht weten hoe lang – was hij alleen geweest, had hij slechts zijn eigen gedachten als compagnon en zijn eigen stem als bron van geluid. Maar nu, nu was hij niet meer alleen. Hij zag de andere persoon niet, maar kon de reutelende ademhaling horen en een verschrikkelijke stank vulde zijn neusgaten. De geur van verrot vlees vond een weg naar binnen, liet hem kokhalzen. Een vreemde lach, schokkerig en reutelend, vulde de ruimte en bezorgde hem kippenvel. Waar was hij en wie was die andere persoon? Ergens had hij het gevoel dat hij het niet eens wilde weten.
‘Zo zonde.’ De stem was raspend, sneed tegelijkertijd door merg en been heen. Opnieuw rilde hij en zocht angstig de bron van het geluid. Langzaam trok de duisternis weg en de lantaarn brandde weer, flikkerde nog om de zoveel tijd, maar nu kon hij het zien en hij wilde dat hij dat niet gezien had. Voor hem stond een figuur in een cape, een zwarte cape, welke gescheurd was op vele plaatsen. Waar handen hoorden te zitten, zaten slechts nog botten, met rottend vlees eraan. Zijn blik gleed verder omhoog en een gil ontsnapte hem, toen zijn blik bij het gezicht van de figuur aan kwam. De schedel van een mens, met ook hier op sommige plaatsen nog rottend vlees, maar dat was niet wat hem zo beangstigden. Het waren de ogen – of liever gezegd de plaatsen waar ogen hoorden te zitten. Grote, holle zwarte kassen, waar bloed uitstroomde.
‘Ben je niet blij me te zien?’ Opnieuw die vreselijke lach en onbewust zette hij een paar passen achteruit, waarbij zijn handen hem ervan weerhielden tegen iets aan te lopen. Dit kon niet. Dit was pure waanzin. De Fransman had gezegd dat zijn wens vervuld zou worden! Hij hoorde nu thuis te zitten en geen angst meer voor de Dood te kennen. Maar waarom was hij dan hier, vervuld met angst?
‘Wie ben je?’ Hij herkende zijn stem niet eens meer. Zijn stem was hoog, trilde en de angst die hij voelde, was er duidelijk in te horen.
‘Je grootste angst.’ De woorden leken te blijven hangen in de ruimte of anders in zijn hoofd, want ze herhaalden zich, keer op keer. Hij stond oog in oog met de Dood zelf, maar waarom? Wanhopig probeerde hij zijn precieze woorden te herinneren, in de hoop iets wijzer te worden. “Ik wens mijn angst voor de Dood te overwinnen.” Oh, wat een rund was hij! Natuurlijk, natuurlijk stond hij oog in oog met de Dood. Hoe anders kon je immers je angst voor de Dood overwinnen, dan te winnen van de Dood zelf?
‘Een verspilde wens, jongeman.’ De Dood leek hem haast uit te lachen, besefte hij, ook al was enige emotie niet te zien op het gezicht van de Dood.
‘Waarom?’ Nog steeds trilde hij zijn stem, maar hij moest tijd zien te rekken. Hij had een scherp voorwerp gezien, scherp genoeg om iemand zo mee neer te steken en reikte daar voorzichtig naar.
‘De Dood is onverslaanbaar.’
‘Dat wil ik nog wel eens zien!’ Met die woorden sprong hij naar voren, het voorwerp in zijn hand geklemd, maar de Dood had gelijk. Hij voelde hoe hij naar achteren gesmeten werd en hoe een hand in zijn borst kwam en zich om zijn hart sloot. Ribben waren gebroken, spieren gescheurd en hij keek de Dood geschokt aan, toen deze zijn hand terug trok. Daar, in de rottende hand van de Dood, lag zijn hart.
‘Ga je mee?’ Het was eigenlijk geen uitnodiging, eerder een bevel. Desondanks knikte hij, duwde zichzelf overeind en keek toe hoe de Dood zijn hart naar binnen werkte. De Dood begon te lopen en als vanzelf volgde hij, rustig, gewillig. De Fransman had zich aan zijn woord gehouden. Hij had zijn angst voor de Dood overwonnen.

I LIKE IT. As I said many times before c: En het is duidelijk een gevecht

Ik vind hem awesome, like always.

Sooorry ik ben echt niet geconcentreerd genoeg om heel erg kritisch te gaan lezen. Maar volgens mij is 'ie perfect.

Ik vind het geweldig, het doet me ook ontzettend denken aan de Demonata boeken van Darren Shan die ik echt verslind. Alleen in het einde lijkt het net ineens alsof je niets meer wist en het snel even afraffelde. Als ik dat zeggen mag. Gewoon, een ontzettend kort en abrupt einde.

Anastacia schreef:Ik vind het geweldig, het doet me ook ontzettend denken aan de Demonata boeken van Darren Shan die ik echt verslind. Alleen in het einde lijkt het net ineens alsof je niets meer wist en het snel even afraffelde. Als ik dat zeggen mag. Gewoon, een ontzettend kort en abrupt einde.

Eigenlijk vind ik dan ook best wel, maar voor de rest ben je natuurlijk een geweldige schrijfster Jolien.

Sorrel schreef:

Anastacia schreef:Ik vind het geweldig, het doet me ook ontzettend denken aan de Demonata boeken van Darren Shan die ik echt verslind. Alleen in het einde lijkt het net ineens alsof je niets meer wist en het snel even afraffelde. Als ik dat zeggen mag. Gewoon, een ontzettend kort en abrupt einde.

Eigenlijk vind ik dan ook best wel, maar voor de rest ben je natuurlijk een geweldige schrijfster Jolien.

Ghe ghe, het einde is al aangepast. Slimme ikke dacht dat 10% van 1100 11 was [aa'], dus ik mocht meer woorden dan ik had, dus het einde is wat langer geworden ^^.

Sally schreef:

Sorrel schreef:

Anastacia schreef:Ik vind het geweldig, het doet me ook ontzettend denken aan de Demonata boeken van Darren Shan die ik echt verslind. Alleen in het einde lijkt het net ineens alsof je niets meer wist en het snel even afraffelde. Als ik dat zeggen mag. Gewoon, een ontzettend kort en abrupt einde.

Eigenlijk vind ik dan ook best wel, maar voor de rest ben je natuurlijk een geweldige schrijfster Jolien.

Ghe ghe, het einde is al aangepast. Slimme ikke dacht dat 10% van 1100 11 was [aa'], dus ik mocht meer woorden dan ik had, dus het einde is wat langer geworden ^^.

Jolien, jij bent echt een rekenwonder.