WA inzending ja joepie help me

De klok aan de wand sloeg een uur. De man had geen idee hoe laat het precies was. Hij luisterde niet naar de hoeveelheid slagen in uren. Met iedere slag kroop er een nieuw beeld naar boven. De beelden bestonden uit bloed, tranen, losse ledematen en wapens. Er waren geen goede herinneringen die naar boven kwamen wanneer deze klok sloeg. Elk uur was als een bombardement en met iedere slag van de klok kromp de man ineen met zijn handen over zijn oren gevouwen.
Dag in dag uit zat hij binnen, in diezelfde stoel met dezelfde bekleding. Hij was arbeidsongeschikt verklaard en vervolgens aan zijn lot over gelaten. Hij had niks te doen en zat eeuwig in zijn stoel voor het raam, uitkijkend op de weg. De weinige keren dat hij zich buiten op de straten waagde, was hij constant bezig met zijn veiligheid. Schichtig zochten zijn ogen iedere hoek van de straat af naar vijanden en schuilplaatsen. Niemand scheen zich te bekommeren om hem, of te zien dat hij hulp nodig had. Het was voor niemand duidelijk dat de oorlogsstrijder die hij ooit was, nog altijd in hem voortleefde. Verward en wanhopig en altijd in oorlog met zichzelf.
De klok sloeg voor de laatste keer en de man kroop opnieuw ineen. De tranen die zich in zijn ooghoeken hadden verzameld liepen nu in warme stromen over zijn wangen. De beelden die met iedere klokslag omhoog waren komen drijven, hadden nu een hoogtepunt bereikt. De bommen die waren ontploft met de slagen van de klok waren niks vergeleken met de bom die nu ontplofte in zijn hoofd.
Het begon met de bominslagen. Alle spieren die zijn lichaam trokken samen, zoals zij dat jaren geleden hadden gedaan. Zijn handen waren tot vuisten gebald en zijn hoofd was naar beneden gebogen terwijl de tranen over zijn gezicht liepen. Ze gleden van zijn gezicht af, drupten naar beneden en op zijn schoot, terwijl de bommen in zijn herinnering bleven inslaan en zijn lichaam zich bleef samen trekken op iedere klap.
Vervolgens schoten de beelden naar een week later. Niet naar het moment waarop de man samen met de anderen de bunkers uit was komen kruipen, maar naar het moment dat daar op volgde. De vele mannen die al van verre te zien waren en in gigantische groepen aan kwamen lopen. De velden waarover zij wandelden bestonden uit modder. De man en zijn medesoldaten stelden zich op achter de rijen machinegeweren en begonnen met schieten. Het was niet meer als gericht schieten bedoeld. Het enige wat de mannen deden was maaien. Het wapen heen en weer bewegen en schieten. Rijen soldaten vielen neer. Bebloed vielen de geraakte lichamen op de grond om weg te zakken in de modder.
Niet alleen geraakte soldaten vielen. Het zware gewicht aan wapens en andere bepakking werd velen te veel. De zompige ondergrond trok aan de laarzen van deze soldaten en velen bezweken aan de trekkracht die de modder op hun gewicht uitoefende. Deze soldaten vielen. Voorover, achterover, het maakte niet uit. Tientallen struikelden in de modder en kwamen hier in terecht. Worstelend om weer overeind te komen zakten zij juist dieper weg in de modder. Door hun zware bepakking kwamen zij in geen mogelijkheid nog omhoog. Langzaam zakten deze lichamen weg in de modder en werden verzwolgen onder een laag bruin.
Verdronken in de modder, neergemaaid met honderden tegelijk, uit elkaar gerukt door granaten. De tranen van de man bleven vallen en kwamen nu neer op zijn handen. De tranen rolden over zijn hand maar waren niet in staat om het bloed hier vanaf te wassen. De doden die de man op zijn geweten had, kwamen dagelijks terug. Iedere keer dat de klok sloeg, werden deze beelden herhaald. Telkens wanneer de deurbel ging, verstijfde de man en kon hij niks anders doen dan doodstil blijven zitten. Bloed en gepijnigde kreten waren overal, de hele dag door.
Er was niemand die deze beelden met hem kon beleven. Er was niemand over die naast hem had gestaan, naast hem had gevochten en dezelfde dingen had beleefd. Hij was alleen en hij herleefde zijn daden, alleen. Hij werd telkens opnieuw gestraft voor wat hij had gedaan. Hij werd gehaat, uitgescholden en gestraft, niet alleen door zijn naaste personen, maar net zo goed door zichzelf.

Wauw. Ik vind het echt prachtig, en het maakt me nog verdrietiger. Maar het is echt mooi.

Nee, want ik ben pissed, dat ik er uit lig.

Ik ben superbang dat ik er na deze ook uit lig, maargoed :c

Ik krijg nu echt een minderwaardigheidscomplex van dit goede stuk. Halleluja. Ik vind het goed :D

Ik ben lui :$

Sareth schreef:Ik ben superbang dat ik er na deze ook uit lig, maargoed :c

Dat gebeurd sowieso niet, als je jouw stukje met de mijne vergelijkt ga jij écht wel door en je bent heel goed.

Laurell schreef:

Sareth schreef:Ik ben superbang dat ik er na deze ook uit lig, maargoed :c

Dat gebeurd sowieso niet, als je jouw stukje met de mijne vergelijkt ga jij écht wel door en je bent heel goed.

Ik zie niet in hoe jouw stuk slecht kan zijn. Welk onderwerp koos je?
Maar awh, mensen ik vind het zo fijn dat jullie het stuk goed vinden <3

NEEEEEEEEEE IK ZIE EEN FOUT CRAP CRAP CRAP KUTZOOU