Mijn onjank-waardige jankstukje

Dag 12: “Een positieve aanslag”

28 maart 1943 – Eindhoven

Lief dagboek,

Blijkbaar hebben enkele verzetsstrijders vannacht een of ander bevolkingsregister in de fik gestoken, om het leven van zo veel mogelijk Joden te redden – aangezien iedereen lijkt te vermoeden dat de Joden die verdwijnen niet terug zullen komen met een kloppend hart. Ik weiger het te geloven. Sasha is daar! Het kan niet, het mag niet. Ze komt heus terug, ze moet gewoon bevrijd worden uit waar ze haar hebben opgesloten omdat ze Joods is. Ze moet terug komen. Ze is mijn beste vriendin en als er iemand te vergelijken valt met Moeder Theresa is zij het.
Elke dag kijk ik naar buiten door het zolderraam of ik haar zie staan, maar de stoep blijft leeg. Het is niet eerlijk, ze is Joods, maar ze is ook een mens met een hart. Dat kan ik van die Hitler-persoon niet zeggen, hij vermoord mensen omdat ze pamfletten uitdelen waarmee hij het niet eens is. Alsof het godslastering in. Alsof hij zichzelf als God zien. Hij is lager dan God. Lager dan de Duivel, lager dan het stof onder mijn schoenen. Ik snap niet hoe mensen hem de strot niet omdraaien als ze naast hem staan.

Maar ik ga maar slapen, voor ik nog bozer word.

Liefs,

Emily.




VOOR GESCHIEDENIS BITCHES, en ik moest dus bij dat eerste stukje janken. Wat ben ik toch een watje zeg.