Een verhaal over een jongetje en een wcmonster

Ik heb het nog niet nagelezen of gecontroleerd of zo dus meld het maar als je een fout ziet.

‘Is het weer zover?’ echode de stem van zijn moeder door zijn hoofd. ‘Ik heb er nu echt genoeg van. Je bent al zeven! Als je zeven bent, plas je niet meer in je bed.’
‘Maar- maar er zit een monster in de badkamer,’ had hij huilend geprotesteerd. ‘Jaag het monster dan weg!’
Zijn moeder had woedend gekeken en hij had zijn handen al voor zijn gezicht geslagen, wachtend op het moment dat ze hem zou gaan slaan, maar dat gebeurde niet. In plaats daarvan had ze hem bij zijn pyjama gegrepen en de badkamer ingeduwd.
Nu zat hij hier. Rillend van angst was hij weggekropen naast het kastje bij de wastafel. Zijn armen had hij om zijn knieën geslagen en met grote ogen staarde hij naar het lampje van de tandenborstel, dat om de paar seconden knipperde. Het was het enige lichtpuntje in deze koude, donkere ruimte. Hij durfde niet op te staan om het licht aan te doen, want dan zou het monster hem kunnen zien.
Monsters waren dol op koude, donkere plekken, zoals de badkamer. De jongen durfde te wedden dat het monster zich in de afvoerpijp had verscholen, of misschien in het toilet. Hij moest opnieuw nodig plassen, maar hij durfde niet op de wc te gaan zitten. Toch had hij geen keus. Zijn moeder zou woedend worden als hij hier op de grond plaste.
‘Overwin die angst maar eens,’ had ze gezegd voor ze de deur dicht had gesmeten. ‘Jaag dat monster zelf maar eens weg.’ Ze had een stoel voor de deur geschoven. Hij zat opgesloten in de badkamer, samen met het monster. En het monster wilde hem vast opeten.
Zijn moeder had gelijk, want moeders hadden altijd gelijk. En hij was immers al zeven! Hij was groot genoeg om tegen het monster te vechten. Hij zou op moeten springen en het monster te lijf moeten gaan. Toch duurde het nog enkele minuten voor hij zich durfde te verroeren.
Voorzichtig plaatste hij zijn voeten op de koude tegels. Met trillende vingers kwam hij overeind. Hij hield zijn adem in terwijl hij in het duister naar het lichtknopje tastte.
Kort hield hij zijn hand op de knop. Misschien moest hij het licht uitlaten. Dan kon het monster hem niet zien. Dan kon de jongen het monster verrassen en in één keer verslaan.
Hij voelde met zijn handen voorzichtig aan het kastje en herkende met zijn vingers de haarborstel van zijn moeder. Zou hij het monster met een haarborstel kunnen verslaan? Waarschijnlijk hield het monster niet van haarborstels. Monsters borstelden immers nooit hun haren. Badkamermonsters waren slijmerig en groen en hadden geen haren.
Hij greep de borstel met beide handen beet en schraapte met een bonkend hart zijn keel.
‘Kom tevoorschijn, monster!’ riep hij met een trillende stem. ‘I-ik ben echt niet bang voor jou!’
Zijn woorden bleven in de lucht hangen en het monster reageerde niet. Zenuwachtig wreef hij langs zijn arm. Misschien had hij het monster zo bang gemaakt dat hij weggegaan was!
‘Ik zal je verslaan!’ riep hij dit keer, een stuk harder. ‘Ik ben niet bang meer!’
Hij meende een soort geronk te horen. Er klonk gestommel in de verte. Was dat het monster? Waar was hij? Hield hij zich schuil in het riool? Misschien vluchtte het monster wel omdat hij werkelijk bang was geworden. De jongen begon zich een stuk minder nerveus te voelen.
Toen ging plotseling het licht op de gang aan. De haarborstel kletterde op de grond en verschrikt keek de jongen om. Wie was er op de gang? Was dat het monster, of was het zijn moeder om hem te bevrijden?
Zijn blik gleed naar een plek boven de wc en geschrokken deed hij een stap achteruit. Een donkere, langgerekte schaduw was op de witte tegelmuur te zien. De schaduw van het monster staarde hem aan. Zijn mond was half open en er waren enkele puntige tanden zichtbaar.
Op de gang klonk nog steeds gestommel. Het monster had vast andere monsters geroepen om mee te helpen de jongen op te eten! Met kloppend hart raapte hij de haarborstel op en toen het rommelende geluid dichterbij kwam begon hij in paniek om zich heen te slaan.
De stem op de gang merkte hij niet op. Hij sloeg de beker tandenborstels van het plankje boven de wastafel en schrok zo van het geluid dat hij tegen het rek met handdoeken viel.
‘Au,’ riep hij, toen het rek bovenop hem landde. Hij maaide met zijn armen en benen en probeerde onder de handdoeken vandaan te komen. ‘Laat me los!’ schreeuwde hij. ‘Ik ben niet om op de eten!’
‘Wat is dat voor herrie?’ zei een andere stem nijdig aan de andere kant van de deur. De stem van zijn moeder.
Een tweede angst overlaadde hem. Zijn moeder was vast ontzettend kwaad. Ze zou het monster vast niet willen verslaan. Misschien had zij het monster wel gestuurd, om hem straf te geven omdat hij altijd in bed plaste.
De jongen klemde zijn kiezen op elkaar en duwde tegen het rek, dat opzij viel en een kastje met potjes en crèmes omgooide. Hij zwaaide zijn haarborstel omhoog en wilde het naar de schaduw gooien, want hij was niet bang meer voor het monster. Hij had het gevecht al bijna gewonnen.
De borstel ketste tegen een lege, schemerig witte muur. Het monster was weg. De schaduw was spoorloos verdwenen. Hij had het monster verslagen!
Tevreden kwam hij overeind. Het geluid van een stoel die werd weggeschoven drong tot hem door en een woedend gezicht verscheen in de deuropening. Hij had bang moeten zijn voor de kwade uitdrukking van zijn moeder, maar nu verscheen er alleen een triomfantelijke blik op zijn gezicht.
‘Ik heb het monster verslagen,’ zei hij op een zelfverzekerde toon, waarna hij zijn pyjamabroek omlaag deed en op de wc ging zitten.

er staat "Nu zat hij daar"
Das zo dubbel tijdgebruik.

AHAHAHA, dit gevecht is echt asum, like hell.