I know some day you'll get what you deserve

Met een beetje kennis van vervelende, zeurende types en een korte blik op May konden de meeste mensen al gauw zeggen waar May zoal een hekel aan was. Te beginnen met alledaagse dingen zoals het weer. God, wat had May een hekel aan het weer. Te warm weer, te koud weer. May had geen problemen met wat zon zolang ze er niks in hoefde te doen. Zodra er intensieve lichaamsbeweging aan te pas kwam, haatte May bijzonder veel. May was gelukkig met het feit dat ze niet dik werd. Niet snel in ieder geval. Die lichaamsbeweging had ze dan ook maar heel zelden nodig en zelfs wanneer ze 'te zwaar' dreigde te worden, hoefde ze niet snel aan de workouts. Het hele voordeel van over geld beschikken, was dat je er ook iets mee kon. Geld kon het werk voor je doen. Zo kon ze aan een heel assortiment onzin komen om mee af te vallen. De helft van die spullen werkte, de andere helft niet. Dat die ene helft weggegooid geld was, maakte niet uit. Het maakte voor May persoonlijk geen enkel verschil. Maar goed, we begonnen met het feit dat May heel veel haat. Nu zijn we bezig over May en haar lichaamsvet, maar eigenlijk wilde ik over iets heel anders praten. Dit hing ook samen met May haar lichaamsvet, maar goed. Het hele idee achter het 'May-haat-zo-veel' gelul, was roken. Niet dat ze roken haatte, integendeel. Het enige wat ze aan roken haatte, was wanneer je de benodigde ingrediënten om ook daadwerkelijk te roken niet had. Nu had ze het belangrijkste, namelijk een pakje sigaretten, maar de aansteker zelf was ze zo goed als kwijt. Hij zat niet in haar designerbroekzak, niet in haar designertas en niet in haar designerjaszak. Ze had de mist paupere jongen in haar omgeving aangesproken met de vraag of hij er toevallig een had, maar dat was ook niet het geval geweest. Het enige wat ze nu nog kon doen, was op zoek gaan naar een aansteker. Waar kon je die het beste vinden? In Aanstekerneuker haar hut, natuurlijk. Nu had May geen flauw idee wie Aanstekerneuker was, maar de hut had ze wel gevonden. Het was een gelukkig toeval dat die hut van een ietswat wanhopige pyromaan bleek te zijn. Momenteel bevond May zich ergens halverwege de touwladder die naar de hut moest leiden. Nu klonk dit allemaal erg avontuurlijk, want ja, ze was al wel halverwege de touwladder maar dat was het toch echt niet. De hut was drie, misschien vier meter boven de grond en die eerste twee meter klimmen had May waarschijnlijk tien minuten gekocht. Het lag niet aan haar conditie of lenigheid, nee. Het lag aan de gevaartes aan haar voeten. Ze werden gedragen omdat ze hoog, duur en designer waren. Comfort was een eis die May niet aan haar kleding stelde en de hakken waren dan ook verre van comfortabel. Toch vertikte ze het om die dingen uit te trappen terwijl ze de ladder beklom.

Dane wist niet precies waarom May hem had aangesproken voor een aansteker. Hij rookte niet en voor zover hij wist, had hij geen reputatie van kettingroker. Wacht even, Dane had sowieso geen reputatie. Voor zover hij wist dan toch. Nja, zijn reputatie interesseerde hem niet echt. Hij had wel betere dingen te doen dan zijn reputatie in de gaten te houden? Zoals met May meelopen tot één of andere boomhut waar schijnbaar aanstekers lagen? Jazeker, erg zinnige bezigheid.
Goed, het was een betere bezigheid dan zichzelf bezighouden met nadenken over het feit dat Sareth Sareth was en het erg grappig vond om een “relatie” te onderhouden en ondertussen nog even met iedereen te vrijen. Het laatste slachtoffer was één of andere Flynn. Dane had nooit echt met hem gepraat, laat staan diepzinnige uitwisselingen van hoe je een relatie onderhield, maar hij kende hem wel. Zo ongeveer. Wacht, nee, hij kende hem niet. Maar je had wel van die personen waar je nooit tegen praatte, maar wiens naam je wel kende. Goed, Flynn dus. Hij had officieel een gloeiende hekel aan Flynn. Was het dan echt zo moeilijk om geen seks met Sareth te hebben? Eh, ja, blijkbaar wel. Godverdomme toch. Goed, Dane zat dus redelijk verveeld met de kwestie. Het was niet zo erg leuk om je lief met een ander betrappen. Niet dat hij er wat van had gezegd. Nah, Dane had beide personen geïdentificeerd en was weggegaan. Moest ze zelf weten. Zodra Dane haar zag, zonder neukpartner, had ze hem wat uit te leggen. Maar Dane volgde May dus. God man, ze was traag. In feite had Dane een hele tijd staan kijken hoe May op tergend traag tempo die touwladder beklom. En oh ja, op dit moment had hij zelf wel enkele gedaan. Op iets minder traag tempo. God man, ze was echt traag. Ach, het voordeel aan platte schoenen.

Eerlijk waar, als May ooit zou uiten dat iets haar speet, had ze dat momenteel heus wel gedaan. Ze wist hoe verdomd vervelend het was wanneer mensen langzaam waren en hoe zulke personen het bloed onder je nagels vandaan haalden. Toch zei ze niet dat het haar speet of versnelde ze haar tempo. Hallo, zo was ze niet, oké? May haar reputatie stond haar erg hoog. Ze was verknocht aan die reputatie, hoe slecht hij ook mocht zijn. Zo lang ze haar reputatie behield betekende het dat mensen haar ergens van kenden. Haar gedrag was typerend. Een verandering in dat gedrag zou niet goed zijn. Maar goed, erg langzaam dus. En toen, eindelijk, was ze boven. Het was een wonder, maar ze was toch echt boven. Ze klom op het platform en bleef zo wachten tot Dane ook boven was. May was natuurlijk wel vaker erg hoog in de lucht geweest, met vliegtuigen enzo maar op het moment dat ze over de rand van het platform keek, voelde ze hoe ze licht in haar hoofd werd. Ze stapte weg van de rand om zich naar het daadwerkelijke huisje op te draaien. Met trillende vingers opende ze het deurtje om vervolgens naar binnen te stappen. Hey, aansteker! Oh, en nog een? En daar! En daar een hele hoop! Wauw. Ze trok haar pakje sigaretten uit haar tas en opende hem. Tussen duim en wijsvinger trok ze een sigaret uit het pakje en stak deze in haar mond om het pakje vervolgens voor Dane zijn hoofd te houden. Haar vrije hand greep naar een van de aanstekers die verdeeld door de kleine ruimte lagen. Zodra de sigaret goed en wel brandde en ze haar eerste trek had genomen liet ze de rook in een opgeluchte zucht ontsnappen. 'Zo.'

Dane rookte niet. Maar ach, hij had het weleens gedaan. Het was niet zo dat hij een gehele afkeer van sigaretten had, laat staan dat hij nu van plan was om in plaats van de punt van een sigaret het hele pakje in brand te steken zodat die verderfelijke dingen niet meer waren. Niet echt. Prima, een sigaret dan. Waarom ook niet? Het was zo legaal als het maar zijn kon. Goed, dat waren andere dingen ook en die deed hij ook niet. In feite was Dane best een braaf jongetje. Brave Dane. Jammer dat deugd niet veel meer betekende in de maatschappij. Deugd was saai. Viel niets mee te beleven. Alleen belangrijk als je vijf jaar was. Puur toevallig was hij geen vijf jaar meer. Maar goed, Dane was dus saai. Ach, vond hij toch best?
‘Bedankt,’ was Dane zo keurig genoeg om te zeggen, terwijl hij een sigaret uit het pak nam. Ja, dat bestond. Iemand bedanken. Dat was beleefd. Eh, ja, voor het geval je het niet wist, Dane was prima opgevoed. Er waren hem manieren aangeleerd. Zou je eens moeten uitproberen. Een reputatie was dan een stuk minder snel verpest en bovendien dachten mensen dan aan jou als een keurige persoon in plaats van de iemand die je ook daadwerkelijk was. Erg vreemd. Maar het maakte niet uit. Uiteindelijk.
Een aansteker pakken was niet zo moeilijk. De boomhut lag er vol mee. Dat was dan ook de reden dat May opwaarts was gegaan met een Dane erachteraan. Hij zou niet weten waarom hij precies mee was gegaan, maar dat was vast een beter idee geweest dan chagrijnig te zitten mokken met Sareth als hoofdonderwerp. Vast wel.

May inhaleerde voor een tweede keer. 'Geen probleem,' mompelde ze. De rook verliet haar mond terwijl ze sprak. Ze staarde een tijdje hoe de rook weg vloog en vervolgens samensmolt met de lucht. Ze nam een nieuwe trek van de sigaret en draaide haar blik weer naar Dane. Het ging als automatisch dat ze haar blik over meneer heen liet glijden als bij een vleeskeuring. Hij had geluk, de resultaten waren positief. Hij zag er goed uit, hij mocht er wel wezen. Nu was May May niet als het haar voor een groot deel ging om de merklabeltjes aan zijn kleren en zelfs dat zat wel goed. Wist zij veel dat dat hele merkgebeuren niet zo bewust was. Het enige dat May zag, waren de schoenen en het labeltje op de kontzak van zijn broek. Want ja, die had May gezien. Niet nu ze zat, maar al veel eerder. Op dat labeltje aan de broek had zij namelijk haar besluit wie ze ging aanspreken om een aansteker gebaseerd. Praten was niet perse May haar sterkste punt. Ze mocht dan vaak erg direct zijn, het lag niet aan hóe ze sprak waarom mensen bang van haar werden. Toch voelde ze de drang om op zijn minst íets te doen. En dat iets, was dan toch maar praten. May had geen idee wie Sareth was, maar als ze dat wel had, dan wist ze dat ze met deze opmerking wel erg Sarilike was. Ze blikte rond te kamer om vervolgens weer naar Dany te kijken en zacht te spreken. 'Vreemd hoe groot deze ruimte eigenlijk is. Hij is perfect voor zo veel bezigheden.' Nu waren het niet direct de woorden die Sarilike waren, maar meer de toon waarop gesproken.

May was Sareth niet. Dat was heel duidelijk. Zo was May een stuk kleiner dan Sareth en verdoezelde dat onder hoge hakken waardoor Dane het idee kreeg dat je May op een touw kon zetten en ze erover heen zou lopen en zich zou afvragen van welk merk dat touw was en waarom ze zoiets in godsnaam deed. Ieks. Naaldhakken. Kon toch niet gemakkelijk zijn? Nja, ze waren alvast niet gemakkelijk om touwladders mee te beklimmen. Was hij al achter. Ze was traag geweest. En dat, mensen, was een understatement. Nog een groot verschil was het feit dat May best een schattig snoetje had. Zo’n gezicht waardoor je meteen het idee had dat je met een lief iemand te maken had. Sareth daarentegen keek naar je alsof ze je meteen uit wilde kleden en seks met je wilde hebben. Wat meestal ook zo was. Nog een groot verschil was het feit dat Mays haar eerder zo’n opvallende bos van pijpenkrullen was, terwijl Sareth steiler haar had. Maar hij had geen moeite met zich te verbeelden dat het Sareth was die had gesproken en niet May. God, man, die toon. Sarethlike. Anderen zouden zeggen dat het flirterig klonk. Dat het verleidelijk klonk. Weer anderen zouden toegeven dat Dane volledig gelijk had met het feit dat hij meteen aan Sareth dacht bij het horen van die woorden.
In feite maakte de inhoud hem niet veel uit. Hij had een relatie met Sareth; dan begon je zowat alles dat op die toon werd gezegd als een uitnodiging te interpreteren. Meestal was het dat ook. Nu was zowat alles bij Sareth een uitnodiging. En bij Sareth maakte het weinig uit wie je was en wat Sareths burgerlijke status op dat moment was. Nu was Dane redelijk boos op Sareth. Op dit moment alvast. Hem kennende besloot hij het voor de zoveelste keer te vergeten. Maar wat hij daarmee aanmoest, zou hij wel zien.
In een impuls kuste Dane May. Ja, ja, hij deed nu precies hetzelfde als wat Sareth altijd deed. Wat een slechte invloed had Sareth toch. Stoute Sareth. Ook stoute Dane. Dane zou niet aan Sareth moeten denken, terwijl hij May kuste. Dat klopte niet. Maar ach, wat maakte het uit?
Het maakte redelijk veel uit. Dit verschijnsel - kussen met ander, terwijl je een relatie had – heette “vreemdgaan”. Dane haatte het. Dane had er een gloeiende hekel aan. En nu deed hij hetzelfde. Tja.